Αφετηρια της ερευνασ
Το ελληνικό κράτος, μαζί με τις περιφερειακές αρχές παγκοσμίως (κοινότητες ομογενών, εκκλησία κ.λπ.), έχει επιδείξει έντονο ενδιαφέρον για τη διδασκαλία της νεοελληνικής γλώσσας εκτός Ελλάδας σε νέους από ελληνικές οικογένειες μεταναστών. Καρποί αυτής της κινητικότητας υπήρξαν τα τελευταία είκοσι χρόνια ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες επιστημονικές πρωτοβουλίες με πρακτικά αποτελέσματα. Πιο συγκεκριμένα, οι πρωτοβουλίες του Κέντρου Διαπολιτισμικών Μελετών και Μετανάστευσης ( Ε.ΔΙΑ.Μ.ΜΕ.) οδήγησαν στην ανάπτυξη μαθησιακού υλικού και ενός καλά ανεπτυγμένου διεθνούς δικτύου για τη διδασκαλία της ελληνικής στο εξωτερικό (βλ. Δαμανάκης κ.ά. 2014).
Ωστόσο, οι προσπάθειες αυτές αφορούν κυρίως παιδιά ομογενών, με συγκεκριμένες γλωσσικές δεξιότητες στην ελληνική. Οι νέοι των οικογενειών νεομεταναστών έχουν εν πολλοίς κοινωνικοποιηθεί στον ελλαδικό χώρο, στο επίσημο, δηλαδή, ελληνικό κοινωνικό και εκπαιδευτικό περιβάλλον. Κατά συνέπεια, όχι μόνο η επικοινωνιακή τους ικανότητα στα ελληνικά είναι αρκετά προχωρημένη, αλλά και η ευρύτερη του κουλτούρα τους διαφορετική. Επομένως, αυτοί οι Έλληνες έφηβοι που έχουν μετακινηθεί στο εξωτερικό πιο πρόσφατα, κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν μπορούν να επωφεληθούν από τις υπάρχουσες δομές, καθώς αυτές καλύπτουν τις ανάγκες των νέων που κοινωνικοποιούνται εκτός Ελλάδας.
Πέραν τούτου, το υπάρχον εκπαιδευτικό μαθησιακό υλικό έχει αναπτυχθεί σε μια πολύ διαφορετική περίοδο και υπάρχει επείγουσα ανάγκη για αλλαγές. Ο υπεύθυνος για το πρόγραμμα «Ελληνικής Εκπαίδευσης στο Εξωτερικό» σημειώνει χαρακτηριστικά: «Είναι κοινή εκπαιδευτική γνώση ότι κάθε εκπαιδευτικό υλικό έχει διάρκεια ζωής έως δέκα έως δεκαπέντε χρόνια. Μεγάλο μέρος του υλικού του προγράμματος είναι ήδη δεκαπέντε ετών και ως εκ τούτου πρέπει να ανανεωθεί. ” (Δαμανάκης κ.ά. 2014: 159).
Βιβλιογραφία
Δαμανάκης, Μ., Κωνσταντινίδης, Α. & Τάμης, Α. (επιμ.) (2014). Νέα μετανάστευση από και προς την Ελλάδα. Ρέθυμνο: Πανεπιστήμιο Κρήτης.